Colombia
Colombia
Zoals ik in de vorige Onderweg heb aangekondigd ben ik met een groep van 10 studenten en docenten naar Colombia geweest van 5 tot 15 maart. In allerlei opzichten was het een reis om nooit te vergeten. Colombia is een prachtig land met vruchtbare grond en een rijkdom aan verschillende delfstoffen. Helaas is dat niet waar het land bekend om is geworden. Waarschijnlijk denkt u eerst aan een strijd tussen verschillende partijen. Ook dat is Colombia.
Er is echter licht aan de horizon: sinds enkele jaren zijn er vredesbesprekingen aan de gang tussen de regering en de FARC, een van de twee guerrillabewegingen (de andere is de ELN). Deze besprekingen duren zo lang, omdat er veel zaken geregeld moeten worden. Ik noem er een paar:
-
Op welke manier wordt het inleveren van de wapens van de leden van de FARC geregeld?
-
Waar kunnen ze de wapens inleveren?
-
Wat gebeurt er met de misdaden tegen de menselijkheid die er door de leden van de FARC zijn gepleegd: worden de leden berecht of niet? Als niet alles wordt berecht: wat dan wel en wat niet? Wie is er eigenlijk schuldig: degene die heeft gemoord of de opdrachtgever?
-
Hoe gaan we om met de slachtoffers?
-
Hoe gaan we in de toekomst met elkaar om? Enzovoort, enzovoort.
Tijdens ons verblijf hadden we van maandag tot en met vrijdag een conferentie in de Doopsgezinde Kerk van Bogota. Een foto van de kerk is bijgevoegd. Andere deelnemers waren mensen van JustaPaz, een organisatie gelieerd aan de Doopsgezinde Kerk. Deze organisatie zet zich op verschillende manieren in voor vrede in het land. En er waren verschillende mensen uit gebieden die te lijden hadden gehad van de strijd in Colombia. Er waren inwoners van Trujillo, inwoners van El Garzal en natuurlijk anderen uit de hoofdstad Bogota. Ieder had zijn eigen verhaal.
In 2014 is zuster Maritza in onze kerk geweest. Zij kwam uit Trujillo. Misschien herinnert u zich nog de indrukwekkende tekeningen die op de muur bij de begraafplaats van Trujillo zijn getekend.
Persoonlijk ben ik blij met de vredesbesprekingen. Ze geven hoop voor de toekomst. Maar men was niet onverdeeld gelukkig met de besprekingen. Een deelneemster, Maria, was er zelfs op tegen: ze kwam uit Trujillo en had te maken gehad met het geweld dat in die plaats is gepleegd. Ze zag de besprekingen als een onderonsje tussen twee partijen van de elite. In Trujillo komt zij de (voormalig?) strijders van de FARC nog tegen en het druist tegen haar gevoel voor rechtvaardigheid in dat zij straks weer ‘gewoon’ mee kunnen doen in de maatschappij.
Voor al deze mensen is verzoening nodig. Dat was dan ook het onderwerp van onze conferentie. Professor Fernando Enns en Andrès Pacheco Lozano (die in Amsterdam heeft gestudeerd) hebben enkele lezingen over dit onderwerp gehouden. Zoals u waarschijnlijk weet, woont Fernando Enns deels in Nederland en deels in Hamburg, Duitsland. Duitsers hebben een verleden met zich mee te torsen: natuurlijk de Tweede Wereldoorlog, maar voor de voormalig Oost-Duitsers ook het Stasi-verleden. Beiden hebben hun sporen bij de bevolking nagelaten. Het kost zowel voor het hele Duitse volk als voor individuen, met hun eigen verhaal, moeite om in het reine te komen/zich te verzoenen met het verleden. Ook dáár hebben we met elkaar over gesproken. Dit om aan te geven dat pogingen om in het reine te komen met het verleden bijna universeel zijn.
